De ervaring als kind van volmaakte harmonie is een onuitwisbare jeugdherinnering. Het was in een boomgaard dichtbij huis. Ik stond bij een appelboom en de appel die ik had geplukt (of aangereikt had gekregen) had een smaak die mij meenam naar een ander bewustzijn. Ik voelde en 'zag' dat alles in harmonie was... de natuur, de mensen... alles was in harmonie met elkaar verbonden en van een hemelse schoonheid.
Als jongvolwassene ben ik hoog in de bergen geweest, ver boven de boomgrens. Te midden van sneeuw en gletsjers heb ik stilte ervaren. Het was alsof ik de stilte kon horen. Het maakte een diepe indruk stilte te beleven als 'iets' wat bestond door het ontbreken van geluid. Het was nieuw... De ervaring van die stilte heb ik mee terug genomen naar huis - als een souvenir - om vaak aan terug te denken als iets heel speciaals. Ik wilde leven met die stilte maar kon het niet los zien van het hooggebergte en de daarbij horende 'oorverdovende' stilte.
Reflectie
Vaker heb ik volwassenen horen praten over jeugdherinneringen. Herinneringen aan een persoonlijke ervaring of zuivere intentie die aan de basis lag van een vastbesloten gedachte, een voornemen voor later. Een belofte aan zichzelf om trouw te blijven aan het inzicht of de ervaring van dat moment, om vervolgens 'vergeten' te worden. Later bleken deze gebeurtenissen en ervaringen toch heel bepalend te zijn geweest voor hun verdere levensloop en waren de herinneringen onuitwisbaar opgeslagen als deel van iets heel wezenlijks.
Vraag
Herinner ik mij iets uit mijn kindertijd wat later terug kwam in mijn leven als iets wezenlijks?
Wat heeft indruk gemaakt en is mij bijgebleven als iets wat ik als 'harmonie' zou kunnen omschrijven?